عبد اللَّه بن سنان گوید:

 خدمت امام صادق علیه السّلام بودم و شنیدم که مردى از همدان به آن حضرت مى‏گفت:

 این عامّه (اهل تسنّن) ما را مورد عیب جوئى و سرزنش قرار مى ‏دهند و به ما مى‏ گویند: شما مى‏ پندارید که نداکننده‏اى از آسمان به نام صاحب این امر آواز خواهد داد،

آن حضرت که در این هنگام تکیه داده بود خشمگین شد و به حالت نشسته درآمده، سپس فرمود:  

آن را از من روایت نکنید بلکه از پدرم روایت کنید و اشکالى بر شما در آن نیست، من گواهى مى‏ دهم که خود شنیدم از پدرم مى‏ فرمود: به‏ خدا سوگند که این در کتاب خداى عزّ و جلّ کاملا روشن است آنجا که مى‏ فرماید: إِنْ نَشَأْ نُنَزِّلْ عَلَیْهِمْ مِنَ السَّماءِ آیَةً... «اگر بخواهیم نشانه‏ اى از آسمان بر ایشان فرو فرستیم که گردن هاى ایشان براى آن خاضع و ذلیل گردد» پس در آن هنگام هیچ کس در زمین به جاى نماند مگر آنکه در برابر آن خضوع کند و گردن خود فرود آورد، و چون مردم روى زمین آن صدا را بشنوند که از آسمان ندا می دهد «آگاه باشید که حقّ به جانب علىّ بن ابى طالب [علیه السّلام‏] و پیروان اوست» پس همه ایمان آورند.

 آن حضرت فرمود:

و چون فردا شود ابلیس در فضا بالا رود تا از دیده زمینیان پوشیده گردد سپس آواز سر دهد «بدانید که حقّ به عثمان بن عفّان و پیروان اوست که او مظلومانه کشته شد پس خونخواهى کنید»

آن حضرت فرمود:

 پس خداوند آنان را که ایمان دارند به گفتار ثابت بر حقّ پایدار مى‏ دارد و آن همان نداى نخستین است، ولى آنان که در دل هایشان بیمارى است در آن هنگام دچار تردید مى‏ شوند، و آن بیمارى به خدا سوگند دشمنى با ماست که در آن زمان از ما بیزارى جویند و ما را ناسزا گویند و گویند: که ندا دهنده نخستین سحرى از سحرهاى این خاندان است، آنگاه امام صادق علیه السّلام این فرمایش خداى عزّ و جلّ را تلاوت فرمود وَ إِنْ یَرَوْا آیَةً یُعْرِضُوا... «و اگر نشانه‏ اى را ببینند روى گردانند و گویند سحر سابقه‏ دارى است». 

و نیز حسن بن محبوب از طریق عبد اللَّه بن سنان همانند حدیث یاد شده را جداگانه با همان الفاظ روایت کرده است.

غیبت نعمانى-ترجمه غفارى، ص: 368