به یاد غدیر

1- ابى بصیر گوید امام صادق علیه السّلام فرمود

پیروان ما پرهیزگار و در پرستش پروردگار کوشا و با وفا و امانت‏دار و کناره‏گیر از دنیایند پنجاه و یک رکعت نماز در روز و شب بجاى مى‏آورند شبها را بیدار و روزها را روزه دارند زکاة دارائى خود را مى‏دهند و حج خانه خدا مى‏کنند ...

2- حسین پسر خالد گوید امام رضا علیه السّلام مى‏ فرمود

پیروان ما بفرمان ما گردن نهاده‏ اند دستورات ما را گرفته و بکار مى‏ بندند و با دشمنانمان مخالفند و کسى که بر این روش نباشد از ما نیست.

3- مفضل پسر عمر گوید امام صادق علیه السّلام مى‏ فرمود

دروغ مى‏ گوید آنکه گمان دارد از پیروان ما است و بجز ما تمسک مى‏ جوید.

4- محمد پسر عمران گوید امام صادق علیه السّلام مى‏ فرمود

کسى که بدرستى و از بن دندان‏ لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ‏ گوید به بهشت داخل مى‏ گردد و هنگامى‏ لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ‏ را درست و از ته دل گفته که با گفتن او دیگر گرد حرام نگردد.

5- زید پسر ارقم گوید پیغمبر خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم فرمود

هر که براستى‏ لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ‏ بگوید بهشت براى او است و میزان درستى گفتن لا اله إلا اللَّه‏اش بآنست که از ناشایست‏ ها دورى کند.

صفات الشیعة با ترجمه، ص: 3 – 6

غدیر

"شیخ"مفید پس از آمدن ببغداد در اثر پیشرفتى که در فنون مختلف کرده بود و بواسطه نبوغ و استعداد ذاتى که در او بود نظر شیعیان بغداد و سایر شهرهاى عراق را بخود جلب کرد و در محله کرخ سکونت اختیار کرده و در مسجد آن محله مجلس درس تشکیل داد و اقامه جماعت نمود، شیعیان محله کرخ در اثر پیشرفت هائى که از نظر سیاسى و دینى نصیبشان شده بود و آزادتر از سایر محلات بغداد بودند بطور آشکارا اظهار تشیع می نمودند و شعائر مذهبى خود را علنا انجام میدادند، و بخصوص روزهاى عید غدیر و عاشورا را بسیار اهمیت می دادند، روزهاى عید غدیر محله کرخ یک پارچه چراغان می شد و مجالس جشن و سرور تشکیل می دادند، روزهاى عاشورا دکاکین(مغازه ها) را بسته و در کوچه و بازار دسته‏جات حرکت داده عزادارى می کردند.

ارشاد- ترجمه رسولى محلاتى    مقدمه   ص 25  

جابر بن عبد اللَّه انصارى گوید امیر المؤمنین على بن ابى طالب براى ما خطبه خواند حمد خدا کرد و او را ستایش نمود و فرمود ایا مردم در برابر این منبر شما چهار کس از بزرگان اصحاب رسول خدایند: انس بن مالک، براء بن عازب انصارى، اشعث بن قیس کندى، خالد بن یرید بجلى.

 سپس رو به انس بن مالک کرد و فرمود:" اى انس اگر از رسول خدا «ص» شنیدى که می فرمود هر که را من مولا و آقایم على مولا و آقاى اوست و امروز به ولایت من گواهى ندهى خدا تو را نمیراند تا گرفتار یک پیسى شوى که عمامه آن را نپوشاند و اما تو اى اشعث اگر از رسول خدا «ص» شنیدى که می گفت هر که را من مولایم على مولا است خدایا دوستش را دوست دار و دشمنش را دشمن باش و امروز به ولایت من گواهى ندهى خدایت نمیراند تا دو دیده‏ات را ببرد و اما تو اى خالد بن یزید اگر شنیده باشى از رسول خدا «ص» که می فرمود هر که را من مولایم على مولا است خدایا دوستش را دوست دار و دشمنش را دشمن باش و امروز به ولایت من گواهى ندهى خدا تو را نمیراند جز بشیوه مردن جاهلیت و اما تو اى براء بن عازب اگر شنیده باشى از رسول خدا «ص» که می فرمود هر که را من مولایم على مولا است خدایا دوستش را دوست دار و دشمنش را دشمن باش و امروز به ولایت من گواهى ندهى خدا نمیراندت جز در آنجا که از آن مهاجرت کردى"

 جابر بن عبد اللَّه گوید:

 به خدا دیدم انس دچار برص شده و زیر عمامه‏اش مخفی می کرد و ناپدید نمی شد اشعث را دیدم که دو چشمش را از دست داده بود و می گفت حمد خدا را که دعاى امیر المؤمنین على بن ابى طالب را در کورى دنیاى من قرار داد و بر عذاب آخرتم نفرین نکرد تا معذب گردم، خالد بن یزید مرد و خاندانش خواستند بخاکش سپارند و در منزلش گورش کردند و بخاک رفت، کنده خبر مرگش را شنیدند و اسب و شتر آوردند در منزلش پى کردند(ذبح کردند) و به رسم جاهلیت برگزار شد براء بن عازب را معاویه والى یمن کرد و در آنجا مرد و از آنجا مهاجرت کرده بود.

ابى اسحق گوید به على بن الحسین «ع» گفتم معنى گفته پیغمبر من کنت مولاه فعلى مولاه چیست؟

فرمود به آنها خبر داد که پس از وى او امام است.

از زید بن على پرسیدند از معنى قول رسول خدا «ص»

من کنت مولاه فعلى مولاه‏

فرمود او را نشانه هدایت مقرر داشت تا حزب خدا موقع اختلاف بوسیله او معین گردد

 امالى شیخ صدوق-ترجمه کمره‏اى    متن    122    مجلس بیست و ششم‏

 جریان غدیر و اعلام ولایت علی علیه السلام بر جمیع مسلمین

چون رسول خدا (ص) مناسک حج را بجا آورد على علیه السّلام را در قربانى خود شریک ساخت و با مسلمانانى که همراهش آمده بودند بسوى مدینه بازگشت تا رسید بجائى که معروف به غدیر خم است، و آنجا جاى منزل کردن نیست زیرا آب و چراگاه ندارد (و مسلمانان از نظر بى‏ آبى و چهار پایانشان از جهت نبودن چراگاه و علوفه در مضیقه قرار می گرفتند)

غدیر

در حوالى قرن سوم هجرى با غیبت حضرت صاحب الامر علیه السّلام شیعیان از یک آزادى نسبى برخوردار شدند و این بدان واسطه بود که تا حدى خیال خلفاى بنى عباس از این جهت آسوده شد، ولى همین آزادى سبب تقویت و تأسیس مجامع شیعه گردید.

روى کار آمدن آل بویه در بغداد و واگذارى منصب هائى بدانها از طرف «مستکفى» خلیفه عباسى، و طرفدارى آنان از شیعه بیش از پیش بتقویت آنان کمک کرد، و در شهر بغداد ساکنین محله‏ هاى بسیارى را شیعیان تشکیل می دادند، و بخصوص محله کرخ تماما در دست شیعه بود و مرکزیتى نسبت به سایر محله ‏هاى شیعه‏ نشین داشت.

"شیخ"مفید پس از آمدن ببغداد در اثر پیشرفتى که در فنون مختلف کرده بود و بواسطه نبوغ و استعداد ذاتى که در او بود نظر شیعیان بغداد و سایر شهرهاى عراق را بخود جلب کرد و در محله کرخ سکونت اختیار کرده و در مسجد آن محله مجلس درس تشکیل داد و اقامه جماعت نمود، شیعیان محله کرخ در اثر پیشرفت هائى که از نظر سیاسى و دینى نصیبشان شده بود و آزادتر از سایر محلات بغداد بودند بطور آشکارا اظهار تشیع می نمودند و شعائر مذهبى خود را علنا انجام میدادند، و بخصوص روزهاى عید غدیر و عاشورا را بسیار اهمیت می دادند، روزهاى عید غدیر محله کرخ یک پارچه چراغان می شد و مجالس جشن و سرور تشکیل می دادند، روزهاى عاشورا دکاکین(مغازه ها) را بسته و در کوچه و بازار دسته‏جات حرکت داده عزادارى می کردند، این تظاهرات براى سنی هاى بغداد ناگوار بود و یکى دو بار هم در بعضى از محلات زد و خوردهائى میان شیعه و سنى درگرفت که با دخالت امراى وقت که همان آل بویه بودند برطرف گشت لکن بطور کلى چون آل بویه طرفدار شیعه بودند سنی ها نمی توانستند از این تظاهرات شیعه جلوگیرى کنند...

ارشاد-ترجمه رسولى محلاتى    مقدمه   ص 25