حجّاج خشّاب از امام صادق علیه السّلام و آن حضرت از پدران خویش علیهم السّلام روایت کرده گوید:

«رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله فرمود: اهل بیت من در مثل همچون ستارگان آسمانند که هر گاه ستاره‏اى از نظر ناپدید شود اخترى دیگر خواهد دمید تا آنجا که چون ستاره‏اى از آنها سر برزند و شما چشمان خویش بدان سوى دوزید و به سوى او با انگشتان اشاره کنید، پس فرشته مرگ آمده او را در رباید، سپس مدّتى از روزگارتان را این چنین به سر برید، و فرزندان عبد المطّلب جملگى در این امر یکسان شوند و شناخته نگردد کدام از کدام است (یعنى در استحقاق امامت هیچ یک از دیگرى برترى ندارد و همه در عدم قابلیّت آن یکسانند)، پس در چنین حال و وضعى ستاره شما آشکار شود، پس خدا را سپاس گوئید و امامت او را پذیرا شوید».

معروف بن خرّبوذ از امام باقر علیه السّلام روایت کرده که آن حضرت فرمود:

«همانا ما همچون ستارگان آسمانیم که چون ستاره‏اى فرو مى‏رود اخترى دیگر برآید تا آن هنگام که با انگشتان خویش به وى اشاره کنید و ابروان خود بگردانید (بنگرید، یعنى از حال تقیّه به بردن نامش بیرون آئید) خداوند اخترتان را از نظرها پنهان سازد، و فرزندان عبد المطّلب جملگى یکسان شوند (در اینکه هیچ کدام از دیگرى به قابلیّت جلو نیست) و شناخته نشود کدام از کدام است، پس چون ستاره شما بردمد خداى خویش را سپاس گوئید».

عیسى بن عبد اللَّه بن محمد بن عمر بن علىّ بن ابى طالب علیه السّلام از پدر خود و او از جدّ خود و او نیز از پدر خویش امیر المؤمنین علیه السّلام نقل مى‏ کند که آن حضرت فرمود: 

«صاحب این امر از فرزندان من همان کسى است که در باره‏ اش گفته مى‏ شود: مرده است یا هلاک شده؟ نه، بلکه در کدام سرزمین راه مى‏ پیماید (به سر مى ‏برد)».

مفضّل بن عمر گوید: «به امام صادق علیه السّلام عرض کردم: نشانه قائم چیست؟

فرمود: آنگاه روزگار گردش کند و گویند: او مرده یا هلاک شده؟ در کدامین سرزمین مى‏ گردد (به سر مى‏برد)؟ عرض کردم: فدایت شوم سپس چه خواهد شد؟ فرمود:

ظهور نمى‏ کند مگر با شمشیر».

غیبت نعمانى-ترجمه غفارى، ص: 223-219