دشمن شناسى امام علی علیه السّلام‏ 

به خدا سوگند! اگر تنها با دشمنان روبرو شوم، در حالى که آنان تمام روى زمین را پر کرده باشند، نه باکى داشته، و نه مى ‏هراسم. من به گمراهى آنان و هدایت خود که بر آن استوارم، آگاهم، و از طرف پروردگارم به یقین رسیده ‏ام، و همانا من براى ملاقات پروردگار مشتاق، و به پاداش او امیدوارم. لکن از این اندوهناکم که بى ‏خردان، و تبهکاران این امّت، حکومت را به دست آورند، آنگاه مال خدا را دست به دست بگردانند، و بندگان او را به بردگى کشند، با نیکوکاران در جنگ، و با فاسقان همراه باشند، زیرا از آنان کسى در میان شماست که شراب نوشید و حد بر او جارى شد، و کسى که اسلام را نپذیرفت امّا بناحق بخشش‏ هایى به او عطا گردید. 

اگر اینگونه حوادث نبود شما را بر نمى ‏انگیختم، و سرزنشتان نمى ‏کردم، و شما را به گرد آورى تشویق نمى ‏کردم، و آنگاه که سرباز مى ‏زدید رهاتان مى ‏کردم. آیا نمى ‏بینید که مرزهاى شما را تصرّف کردند؟ و شهرها را گشودند؟ و دستاوردهاى شما را غارت کردند؟ و در میان شهرهاى شما آتش جنگ را بر افروختند؟. براى جهاد با دشمنان کوچ کنید، خدا شما را رحمت کند، 

در خانه ‏هاى خود نمانید، که به ستم گرفتار، و به خوارى دچار خواهید شد، و بهره زندگى شما از همه پست ‏تر خواهد بود، و همانا برادر جنگ، بیدارى و هوشیارى است، هر آن کس که به خواب رود، دشمن او نخواهد خوابید! با درود.